PZLP.11

Samolot myśliwski PZL P-11.W 1930 r. PZL otrzymało polecenie opracowania następcy samolotu P-7, przystosowanego do nowego silnika Mercury Budowę dwóch prototypów rozpoczęto na początku 1931r. Po tragicznej śmierci Puławskiego 21 marca 1931r, pracami nad P-11 kierował inż. Wsiewołod Jakimiuk. Pierwszy prototyp zastał oblatany przez Bolesława Orlińskiego w sierpniu 1931r. Wobec wielkiego zainteresowania zagranicy prototyp P-11/I zademonstrowano w grudniu 1931r w Rumunii, a następnie Orliński przeleciał nim do Turcji, gdzie na Międzynarodowym Pokazie Samolotów Myśliwskich w Istambule zdystansował renomowanych konkurentów zagranicznych. W lipcu 1932r. ten sam prototyp był wysłany na Miedzynarodowy Mityng Lotniczy do Zurichu jako samolot rezerwowy, a następnie poleciał do Lizbony i został zakupiony przez lotnictwo portugalskie.
Drugi prototyp P-11/II wyposażony w silnik Mercury IVA o mocy 390 kW (530 KM), został ukończony w pażdzierniku 1931, był próbowany z różnymi śmigłami i osiągał prędkość 346 km/h na wysokości 4000 m. Trzeci prototyp P-11/III został oblatany w czerwcu 1932r, a dwa miesiące później pilotowany przez płk. Jerzego Kossowskiego, uczestniczył w zawodach National Air Races w Cleveland, USA. Na jesieni prototyp doprowadzono do standardu modelu produkcyjnego P-11a. PZL otrzymały wstępne zamówienie na 30 P-11a ( powiększone do 50 sztuk ) wyposażonych w silniki Skoda-Mercury IV S2.Jednocześnie zbudowano 50 sztuk P-11b dla Rumunii wyposażonych w silniki Gnome-Rhone Mistral 9Krsd o mocy 438kW (595 KM). W końcu 1933 roku inż. Jakimiuk przystąpił do modyfikacji P-11 noszącej oznaczenie P-11c.
Obniżono silnik o 130 mm, przesunięto fotel pilota o 50 mm w górę i o 300 mm do tyłu, przekonstruowano kadłub, zmieniono usterzenie ogonowe, bardziej wycieniono wewnętrzne części płata i powiększono uzbrojenie do 4 k-m (przez dodanie 2 k-mów skrzydłowych), zastosowano olejowo-powietrzny spust.
Prototyp P-11c oblatano w lecie 1934r. z silnikiem Mercury IV S2, a następnie wyposażony w silnik Gnome-Rhone Mistral, służył za wzorzec rumuńskiej wersji licencyjnej P-11f (wyprodukowanej przez zakłady IAR w liczbie ok. 70 sztuk) i w tej wersji był wystawiony na paryskim Salonie Lotniczym w grudniu 1934r.
Polskie lotnictwo zamówiło 175 sztuk P-11c. Pierwsza seria 50 sztuk otrzymała silniki Skoda-Mercury V S2, a późniejsze Skoda-Mercury VI S2. Produkcję zakończono w 1936 roku. Ponieważ samoloty uzbrojone w 4 k-m odznaczały się gorszym wznoszeniem i zwrotnością, więc tylko ok. 30% samolotów miało 4 k-m. Podobnie było z radiostacjami. P-11 był całkowicie metalowym, jednomiejscowym myśliwcem o układzie Puławskiego, ogólnie podobnym do P-7. PZL zbudowały łącznie 277 sztuk samolotów P-11, a rumuński IAR ok. 70. W dniu 1 września 1939 roku było sprawnych 108 P-11c i 20 P-11a na uzbrojeniu 4 eskadr Brygady Pościgowej i 8 eskadr Lotnictwa Armijnego.
Podstawowe dane techniczne samolotów P-11a i P-11c:

PZL.23 Karaś, PZL.43

Samolot bombowo-rozpoznawczy PZL P-23"Karaś"Na jesieni 1931 roku Departament Aeronautyki polecił PZL opracowanie samolotu liniowego w oparciu o nowy silnik Bristol Pegasus. Projekt PZL P-23, który inż. Prauss rozwinął na bazie PZL 13 (projekt samolotu komunikacyjnego), przedstawiał nowoczesny samolot bombowo-rozpoznawczy z 3-osobową załogą, zabierający do 700 kg bomb, częściowo w komorze bombowej wewnątrz kadłuba. Wiosną 1932 konstruktor dodał kołyskę podkadłubową. Następnie inż. Misztal opracował nowy płat z cienkościennym przekładkowym dźwigarem kesonowym według swojego patentu.W 1932 PZL przystąpiły do budowy 3 prototypów i 1 egzemplarza do prób statycznych.Prace się przeciągały do końca 1933 r.
Pierwszy prototyp P-23/I otrzymał angielski silnik Bristol Pegasus II M2 o mocy 420-442 kW (570-600 KM) i został oblatany przez Jerzego Widawskiego w lecie 1934. Samolot nie uzyskał spodziewanych osiągów i wykazywał szereg wad. Drugi prototyp P-23/II został poważnie zmodyfikowany. Kabina pilota i obserwatora otrzymały bogate oszklenie, oś silnika obniżono o 100 mm, nową osłonę silnika, lotki szczelinowe oraz zmodyfikowane klapy. Usunięto komorę bombową z kadłuba i cały ładunek umieszczano na zewnątrz pod centropłatem. Oblatano go wiosną 1935 roku potwierdzając celowość zmian, tylko nadal przegrzewał się silnik. 27 lipca 1935 r. rozbił się po starcie na skutek przeciągnięcia w zakręcie zabijając załogę.
P-23/III początkowo też otrzymał silnik Bristol Pegasus II M2, podwyższono kabinę pilota i po sukcesywnych przeróbkach został doprowadzony do standardu modelu P-23A. Póżniej, po zmianie na Pegasus VIII, posłużył za wzorzec wersji seryjnej P-23B. W maju 1936 roku został zaprezentowany na wystawie w Sztokholmie.
W 1935 roku PZL otrzymały zamówienie na 240 sztuk P.23, a w latach 1937/1938 zakupiono jeszcze 10 sztuk. Karaś - taką nazwę przyjął samolot-otrzymał wojskowy numer 44. Polskie Zakłady Skody podjęły produkcję silnika Pegasus IIM, który został zamontowany jedynie w pierwszej serii 40 samolotów P.23 (P.23A Karaś A lub Karaś I) ze względu na ciągle występujące w nim wady. W późniejszych seriach (P.23B Karaś B lub Karaś II) zdecydowano się użyć pełnosprawnego Pegasusa VIII o mocy 500 kW (680 KM).
Pierwszy egzemplarz P.23 został przerobiony na 2- lub 3-miejscowy samolot doświadczalny P.23/IV bez kołyski podkadłubowej, z podwójnym usterzeniem ogona, silnikiem Pegasus VIIIA, dwoma stałymi kaemami pilota i podwójnym kaemem ruchomym w stanowisku grzbietowym. Dwumiejscowy P.23/IV przy masie całkowitej 2700 kg (z ładunkiem 300 kg bomb) miał być samolotem nurkującym, natomiast trzymiejscowy P.23/IV przy masie całkowitej 3400 kg (z ładunkiem 800 kg bomb) miał być samolotem eksportowym z silnikiem Gnome-Rhone.
Po dalszych modyfikacjach samolot został oznaczony P-42, był używany do treningu w Dęblinie, gdzie uległ zniszczeniu we wrześniu 1939r. Pierwsze P-23A były gotowe w maju 1936, a Karasie B pod koniec 1936. Produkcję zakończono w lutym 1938.
W lecie 1936 rozpoczęto opracowanie wariantu w/g wytycznych dla Bułgarii (mocniejszy silnik, lepsze uzbrojenie, przedłużenie kadłuba). Model ten otrzymał oznaczenie P-43 i kilkadziesiąt sztuk wyprodukowano dla Bułgarii. 9 ostatnich, gotowych do transportu, rozpakowano we wrześniu 1939 roku i 5 przekazano 41 Eskadrze. Razem wyprodukowano 253 samoloty P-23 i 54 P-43. PZL P-23 "Karaś" był jednosilnikowym, metalowym dolnopłatem liniowym lub lekkin bombowym z załogą 3-osobową. Karasie stanowiły wyposażenie 5 eskadr Brygady Bombowej i 7 eskadr Lotnictwa Armijnego.Podstawowe dane techniczne samolotów P-23A, P-23B i P43B

Modeling

wtorek, 24 maja 2011

Porady

Kalkomanie i malowania

Informacje o miltariach

PZLP.11

Zdjęcia ukończonych modeli